Toen we haar verhaal te horen kregen besefte ik weer hoe belangrijk dit is wat we met veel jongeren in Nederland doen. De verhalen vertellen. Vooral de verhalen die minder bekend waren, want juist die zijn zo interessant.

Na alle verhalen over Etty Hillesum zijn we een route gaan lopen door Middelburg langs struikelsteentjes. Struikelsteentjes zijn kleine herinneringen aan mensen die tijdens de oorlog vermoord zijn. “Er staat niet overleden op de stenen omdat deze mensen niet zijn overleden maar echt vermoord” ,vertelt de meneer ons. Ook dit kleine detail mogen we niet vergeten. Als herdenking aan deze mensen leggen we kleine steentjes op de struikelsteen en noemen we hun namen hard op, zodat deze mensen niet vergeten worden. Dat ze geen nummer maar een naam hebben. Want juist die naam hadden ze niet in de oorlog, ze waren allemaal een nummer en dit alles omdat ze Joods waren. Ik denk terug aan eerder die middag toen ons werd verteld dat Etty Hillesum niet wist dat ze Joods was totdat de oorlog uitbrak.

Ik ben zo dankbaar dat Etty Hillesum tijdens de oorlog zoveel heeft geschreven, dit zodat ook wij hiervan kunnen leren. Want ik weet zeker dat iedereen een stukje Etty in zich zou moeten hebben om de wereld een beetje beter te maken!  

Het was een dag met veel indrukken en veel mooie naar verdrietige verhalen.